قرآن کریم به عنوان معجزه جاودان آخرین پیامبر خدا، از اصلی ترین و کهن ترین اسناد ادب عربی است که جای هیچ گونه تردیدی در حقانیت و اعتبار آن نبوده و از جهت ظاهر و معنا در اوج شیوایی و بلاغت قرار داشته و مطالب خود را در فصیح ترین قالب های زبان عربی ارائه کرده است. قرآن، گفتاری رسا، بدون نقصان و نا همگون، در میان مردمی نازل شده که خود از فصیح ترین عربها بودند و آنان را حتی با آوردن تنها یک سوره به هماوردی دعوت کرده است. مردمی که در اوج پیشرفت ادبی بودند، اگر کمترین اشکالی در قرآن می دیدند، همان زمان شبهاتی را به آن وارد می کردند ونوبت به این شبهه افکنان بی مقدار معاصر نمی رسید؛ اما در این میان عدّه ای که خود از علم و آگاهی بی بهره اند، مغرضانه یا از روی غفلت، مدّعی شبهه به قرآن شدند. عدم شناخت از ساختار صرفی واژگان قرآنی، موجب بسیاری از کج فهمی ها و شبهات قرآنی شدهاست . در صورتیکه آگاهی از کاربرد حرف خطاب، ضمیر و مرجع آن، کاربرد فعل مضارع، و... درک درستی از واژگان و عبارات قرآنی بدست می آید. در آیه چهل و هفت عنکبوت، مشارٌالیه هولاء، اهل مکه یا کفار مکه است و مرجع ضمیر "ه" در این آیه "قرآن" است که با کمی تدبّر در آیه ، مفهوم آن برای خواننده روشن می شود. همچنین ناآگاهی از علم نحو، موجب اشتباهات فاحشی در فهم مراد آیات میشود و درک درست از آن مانند: استثناء، مطابقت فعل و فاعل، مبتدا و خبر، شرط و جواب شرط و... از مباحث پراهمیتی است که باید مورد توجه قرار گیرد. در آیه نوزده حج، مطابقت فعل با فاعل، از جهت معناست، زیرا "خصمان" اسم جنس عام است و ضمیر فاعلی آن می تواند به صورت جمع بکار رود. در کتاب الهی، هر واژه و هر ساختار بیانی، در جای لازم خود قرار دارد و چینش واژگان، ساختارها و شیوه های بیان رازهای بس گران را در عرصه بلاغت در دل خویش نهان ساخته است. بی توجهی به بلاغت قرآن، مانند ایجاز، تشبیه، تمثیل، التفات، تاکید، عام و خاص، وجوه و نظایر و... موجب می شود که اعجاز بیانی قرآن که در سرتاسر این کتاب مقدس به چشم می خورد برای خواننده مشهود نباشد. ادعا شد، آیه سی و چهار رعد، سوالی بدون جواب است که موجب ابهام در معنای آیه شده است. در صورتی که بر اساس مبحث ایجاز، حذف خبر، قاعده معمول در ادبیات عرب است، بخصوص که سیاق برادامه پاسخ استفهام دلالت دارد. قرآن کریم آخرین وکامل ترین کتاب آسمانی است که به زبان عربی فصیح و خالی از هر گونه کژی و نادرستی و در اوج بلاغت و شیوایی نازل شده است.