شبهه:
چرا در آیات سوره غاشیه، روی خلقت "شتر" تکیه شده است؟
پاسخ تفصیلی:
خداوند در قرآن می‌فرماید: «أَ فَلَا يَنظُرُونَ إِلىَ الْابِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ»؛ آيا آنان به شتر نمىنگرند كه چگونه آفريده شده است؟! (غاشیه، 17) در این زمینه دو نکته قابل توجه است: یکی توجه به موقعیت منطقه‌ای و جغرافیایی، و دیگر وجود ویژگی‌های خاص این حیوان.
این سوره در مكه نازل شده و جزو اولين سورههايى است كه به گوش مردم عرب مىخورد و در مكه در آن ايام داشتن شتر از اركان اصلى زندگيشان بوده است؛ لذا خداوند متناسب با موقعیت جغرافیایی و محیط زندگی اعراب، تدبیر در خلقت یکی از مخلوقات خود را ـ که در زندگی اعراب نقش اساسی دارد و جزئی لاینفک از زندگی آنها است ـ متذکر شده و می‌خواهد تا آنها نیز در خلقت و آفرینش این حیوان تدبر و تفکر بیشتری داشته باشند.
مطلب دیگر این که خود اين حيوان هم ويژگی‌هاى عجيبى دارد كه او را از حيوانات ديگر ممتاز مى‌كند و به حق آيتى است از آيات خدا. ويژگي‌هاى اين حيوان چنان است كه دقت در آفرينش او انسان را متوجه خالق بزرگى مى‌كند كه آفريننده چنين موجودى است. خار و گياه صحرا كه حیوانات دیگر نمىتوانند بخورند، او مىخورد و بار مىكشد و مطیع و فرمانبردار است و هر آنچه مطلوب است از حيوان، مثل نسل و حمل و شير و پشم و سوارى از او حاصل مى‌شود. تنها حیوانی است که وقتی نشسته است بار بر او می‌نهند و سوارش می‌شوند و او سپس به پا می‌خیزد. بیش از 10 روز می‌تواند تشنگی را تحمل نماید و به کشتی بیابان معروف است. به جهت این اوصاف، این حیوان در نزد عرب، از اهمیت و جایگاه خاصی برخوردار است. آيا انسان عاقلى به خود اجازه مى‌دهد كه احتمال معقول بدهد كه شتر و اين فوايدش به خودى خود پديد آمده باشد و در خلقت او براى انسان هيچ غرضى در كار نبوده و انسان هيچ مسئوليتى در برابر آن و ساير نعمتها ندارد؟